অসমীয়া ভাষাত ব্যৱহৃত কেতবোৰ ফকৰা-যোজনা খণ্ড – ২

-পৰিনীতা বৰা

(ক) খং নামেই চণ্ডাল – খঙক চণ্ডাল(জাতি-চ্যুত মানুহ)ৰ লগত তুলনা কৰা হৈছে| চণ্ডালে হিতাহিত জ্ঞান ৰহিত হৈ জাতিচ্যুত হোৱাৰ দৰে মানুহেও খঙত হিতাহিত বিচাৰ কৰিব নোৱাৰি যিকোনো অঘটন ঘটাব পাৰে|

(খ) ওলায়ে দেখিবা যাক, শতৰু নুবুলিবা তাক – ইয়াৰ অৰ্থ হ’ল ওচৰ-চুবুৰীয়াক কেতিয়াও শত্ৰু জ্ঞান কৰিব নালাগে| কিয়নো মানুহৰ বিপদে-আপদে ওচৰ-চুবুৰীয়াইহে সততে আৱৰি ৰাখে| বিপদৰ সময়ত দূৰত আত্মীয়-কুটুম পিছতহে পায়হি| সেয়ে প্ৰতিৱেশীৰ লগত মিলা-প্ৰীতিৰে থাকিব লাগে|

(গ) বিনা মেঘে বজ্ৰপাত - আকাশত মেঘৰ উপস্থিতিয়েহে বিজুলী, গাজনি আহি বজ্ৰপাত পৰাৰ সম্ভেদ দিয়ে| তেনেক্ষেত্ৰত মেঘ নোহোৱাকৈ বজ্ৰপাত পৰাতো কল্পনাতীত| অৰ্থাত্‍ কোনো আগজাননী নোহোৱাকৈ অকস্মাতে হোৱা বিপদ|

(ঘ) বাঘৰ নেজেৰে কাণ খজুৱা - বাঘৰ দৰে বনৰীয়া হিংস্ৰ জন্তুৰ নেজত ধৰিবলৈ যোৱাই বিপদজনক| তেনেস্থলত বাঘৰ নেজেৰে কাণ খজুৱাবলৈ যোৱা তাতোকৈয়ো বিপদজনক-ভয়ানক| গতিকে অতি বিপদজনক কামলৈ আগবাঢ়িলে এই ফকৰাটি ব্যৱহাৰ কৰা হয়|

(ঙ) এনেয়ে বুঢ়ী নাচনী তাতে নাতিনীয়েকৰ বিয়া – বুঢ়ী এনেয়েই নাচনী, গা সাতখন আঠখন কৰি থাকে| তাতে নাতিনীয়েকৰ বিয়া আৰু বুঢ়ীক কোনে পায়, পাকে পাকে নাচে| এনেয়ে কি কৰো কি নকৰো কৰি থকা চঞ্চল লোকে সুযোগ-সুবিধা পালেই ক’ব নোৱাৰা হয়|

(চ) কালৰো কাল বিপৰীত কাল, হৰিণাই চেলেকে বাঘৰ গাল – আগতে কেতিয়াও নোহোৱা কথা ঘটিলে বা কাৰোবাৰ লগত আগতে শত্ৰুতা থাকি পিচত মিত্ৰতা হ’লে এই প্ৰবচন ব্যৱহাৰ কৰা হয়| হৰিণা বাঘৰ ভক্ষণ| তেনেস্থলত হৰিণাই বাঘৰ গাল চেলেকা কথাটো যিদৰে অসম্ভৱ তেনে অৰ্থতেই কথাষাৰ কোৱা হৈছে| সময়ত কেতিয়াবা শত্ৰুও মিত্ৰ হৈ উঠিব পাৰে|

(ছ) বাহিৰে ৰং চং, ভিতৰে কোৱাভাতুৰী  - কোৱাভাতুৰীৰ বাহিৰখন বৰ ধুনীয়া, ৰঙা, নিমজ কিন্তু ভিতৰখন কাউৰীৰ দৰে ক’লা| যি বাহিৰত দেখাত সুন্দৰ অথচ ভিতৰত সাৰশূণ্য তেনে অৰ্থত ব্যৱহাৰ কৰা হয়|

(জ) দুই নাৱত দুই ভৰি - দুখন নাৱত দুটা ভৰি দি যোৱাটো অসম্ভৱ লগতে বিপদজনকো| কাৰণ দুটা ভৰি দুখন নাৱত দি গ’লে নাৱখন কোন মুহূৰ্তত বেঙাই ঢুকি নোপোৱা অৱ্স্থালৈ গুচি যাব ক’ব নোৱাৰি| সেইসময়ত ভৰিটো একেখন নাৱলৈ আনিবলৈ দাঙিলেই পানীত পৰাৰ সম্ভাৱনা অধিক| গতিকে দুয়োফালে বিপদ| অতি বিপদজনক অৱস্থাত পৰিলে নাইবা কোনো কামত সিদ্ধান্ত ল’ব নোৱাৰি দোধোৰ-মোধোৰ অৱস্থাৰ সন্মুখীন হ’লে উক্ত ফকৰাটি কোৱা হয়|